Μάτση Χατζηλαζάρου

Ποιήματα 1944-1985

Απόψε πονάω σ’ όλες μου τις απογνώσεις

κάνει πολύ κρύο κάτω απ΄ τη σκιά

της ζωής μου που γέρασε

βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες

είναι πληρωμένοι δολοφόνοι

ας οργανωθεί πια η σφαγή

απ’ ό,τι αγαπάω ακόμα

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου (Θεσσαλονίκη 1931 – Αθήνα 6 Αυγούστου 1996)

Αγαπητέ μου Νίκο - Αλέξη,

Η δική σου Θεσσαλονίκη είναι μια ουτοπική συντεταγμένη, ένας άτυχος κόσμος που γεννήθηκε σε καθόλου ευχάριστη στιγμή. Είναι αδύνατον να την αποφύγεις• σε πλήγωσε ακατάσχετα με χυδαία λόγια γραμμένα σε τοίχους ή με τους ψευδείς πατριώτες που δεν σ' ανέχονταν, σε αποδεκάτισε με την έξαρση της ομορφιάς γύρω σου. Να μην σε νοιάζει όμως, γιατί εσύ είσαι ξωτικό και πολλαπλασιάζεσαι και περπατάς στον δρόμο με την ανεξήγητη αφορμή της έμπνευσης, γιατί στους διψασμένους του κατακαλόκαιρου γίνεσαι μια στάμνα δροσερή και γράφεις αδέσποτα ποιήματα και μισολιώνεις από τον πυρετό πάνω σε κατάξανθα σώματα. [...]

Βασίλης Ρούβαλης
Επιστολές σε Ποιητή 2013

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Η ποίηση δε μας αλλάζει
 
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
 
Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση 
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη
 
Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)