Το κατεχόμενο λιμάνι της Κερύνειας

(20 Ιουλίου 1974 - ΠΟΤΕ;)

Ανοίγουν οι ουρανοί και στάζουν αίμα

Η κάψα του καλοκαιριού ξεβράζει

Διαμελισμένα σώματα

Κι εγώ ανήμπορη

Θρηνώ και οδύρομαι…
(ΣΡ 19/07/2016)

Θυμάμαι...

Η μνήμη ανακαλεί τις εικόνες

Το βουβό δάκρυ τρεμοσβήνει σαν φλόγα

Στα σωθικά μια εστία φωτιάς σιγοκαίει

Πληγή που δεν επουλώνεται

Σαράντα δύο τα χρόνια

Και πόσα ακόμη;

Σαν αιωνόβιο δέντρο με ρίζες βαθιές.

Στρέφω το βλέμμα απέναντι

Ο Πενταδάκτυλος, το Βουφαβέντο, 

Τα εκατόν ένα σπίτια της Ρήγαινας…

Και οι νεκροί μας

Το αίμα νωπό

Το στόμα πικρό

Ακόμη κι αν σήμερα

Από την ημικατεχόμενη Αμμόχωστο κοιτάζω

Πάλι την ίδια εικόνα αντικρίζω  

Με τα μάτια της καρδιάς

Με την αγωνία της νοσταλγίας

Τίποτε δεν μπορεί να παρηγορήσει

Έναν πρόσφυγα στη μοιρασμένη πατρίδα του

Θυμάσαι ακόμη;

Θα θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια

Θα πάρω μαζί σαν φυλαχτό αυτές τις θύμησες

Γιατί αυτή είναι η μεγάλη ΑΛΗΘΕΙΑ!

ΣΡ (14/07/2016)

Το κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα 

που βρίσκεται στην κατεχόμενη επαρχία Κερύνειας

(η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στις 14.02.2016)

 

Όπως λυσσομανά η θάλασσα

Έτσι κι η ψυχή ανταριάζει

Αναπλάθει τις εικόνες ο νους

Και προσμένει τη νεκρανάσταση.

(ΣΡ 09/07/2016)

Ο ορίζοντας, το κινητό, ο πίνακας

Βρίσκομαι εντελώς μόνη σε μιαν ερημική παραλία ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό. Επικρατεί απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Ψυχή Θεού, τίποτε! Το μόνο που ακούγεται είναι ο παφλασμός  των κυμάτων πάνω στα βράχια.  Βιώνω το απόλυτο της ευτυχίας. Δεν ακούω τίποτε, και βλέπω μόνον την απεραντοσύνη της θάλασσας που σμίγει αρμονικά με τις καμπύλες του ορίζοντα. Πού και πού κανένα θαλασσοπούλι «διαταράζει» τη νεκρική ησυχία. Και το κυριότερο, δεν σκέφτομαι. Αισθάνομαι ότι όλοι οι μύες του σώματός μου καθώς και η φαιά ουσία του εγκεφάλου μου βρίσκονται σε χειμερία νάρκη. Και το απολαμβάνω. Και δεν θέλω να τελειώσει αυτή η εικόνα.

Ντριν, ντριν, ντριν, ντριν…. Το κτύπημα του κινητού μου ακούγεται δαιμονισμένο. Αρνούμαι πεισματικά να το απαντήσω. Κακίζω τον εαυτό μου που το πήρα μαζί μου. Τέτοιες στιγμές το κινητό είναι εντελώς αχρείαστο. Με ποια λογική κοπέλα μου τραβάς σε ερημική παραλία και παίρνεις μαζί σου το κινητό! Να το κάνεις τι; Εφόσον πηγαίνεις εκεί για ν’ απολαύσεις τη φύση και να ερωτευτείς τη μοναξιά σου. Να μιλήσεις μαζί σου, με τη θάλασσα και τον ουρανό. Και να βιώσεις την απόλυτη μαγεία αυτής της μοναδικής εικόνας. Να σχεδιάσεις τη ζωγραφιά που εσύ θέλεις και σ’ αυτήν ανήκεις.

Αγνοώ το κινητό. Παίρνω νοερά στα χέρια μου το πινέλο. Στήνω τον καμβά και τακτοποιώ τις μπογιές˙ πανέτοιμη να ζωγραφίσω την πιο όμορφη εικόνα. Μοντέλο φυσικά εγώ. Χρησιμοποιώ χρώματα φωτεινά. Η ζωντάνια είναι διάχυτη στον πίνακά μου. Καμία θλίψη δεν χωράει. Μόνο αισιοδοξία στη δημιουργική μοναχικότητά μου. Εδώ όπου ανήκω!

ΣΡ