Γιατί αυτό που γράφω είναι λογοτεχνία κι όχι κάτι άλλο;

Τα γραπτά μου απορρέουν από γεγονότα της καθημερινότητας, πρόσφατα ή του παρελθόντος. Συνήθως με αφορούν άμεσα ή έμμεσα. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, κάνω παιχνιδίσματα με τις λέξεις και τη φαντασία μου. Αναμιγνύω στο μίξερ την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία  ̶ τις περισσότερες φορές σε μεγαλύτερη ποσότητα ̶  κι έπειτα προσθέτω αλατοπίπερο για να βελτιώσω τη γεύση. Δεν ακολουθώ συγκεκριμένη συνταγή, κι οι ποσότητες δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Ωστόσο, το πείραμα συνήθως πετυχαίνει.  Δεν αφηγούμαι ιστορικά γεγονότα, επομένως δεν γράφω ιστορία. Δεν πραγματεύομαι επιστημονικά, ιατρικά ή φιλοσοφικά θέματα, άρα δεν γράφω συγγράμματα. Δεν κάνω ειδησεογραφικό ρεπορτάζ ούτε πολεμικές ανταποκρίσεις, δεν αναλύω και δεν σχολιάζω αθλητικά γεγονότα.   

Πειραματίζομαι με τις λέξεις, όπως ο ζωγράφος πειραματίζεται με τα χρώματα. Παρότι συνήθως γράφω αυθόρμητα εκείνο που αισθάνομαι τη δεδομένη στιγμή, εντούτοις η παλέτα με βοηθά να διαλέξω τις πιο όμορφες λέξεις. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ό,τι έχω γράψει, αφαιρώ και προσθέτω μέχρι να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι οι λέξεις και το ύφος να με εκφράζουν απόλυτα. Όλη αυτή η δοκιμή θεωρώ πως δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό παρά λογοτεχνία… Άλλωστε, το δηλώνει και η ίδια η λέξη, η τέχνη του λόγου, όπως όλες οι τέχνες  ̶  μουσική, ζωγραφική, γλυπτική κλπ. 

ΣΡ

Τι θέλω να δώσω σ’ έναν αναγνώστη μέσ’ από τη γραφή μου

Γράφοντας, αισθάνομαι ότι παίρνω τον αναγνώστη από το χέρι και τον κάνω συνταξιδιώτη. Μοιράζομαι μαζί του σκέψεις και αγωνίες. Τον παρακινώ να στοχαστούμε μαζί για τα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι. Θέλω να τον προβληματίσω για θέματα επίκαιρα που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Να τον ευαισθητοποιήσω για άλλους ανθρώπους που είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς, αλλά, κυρίως, να τον ταρακουνήσω να ενδιαφερθεί έμπρακτα για παιδιά που υποφέρουν. Διερωτώμαι, σεβαστέ μου αναγνώστη, τα καταφέρνω;

Κάποια από τα θέματα που πραγματεύομαι, προκαλούν θλίψη. Πιστεύω, χωρίς κανέναν δισταγμό, ότι ο άνθρωπος δημιουργεί και εμπνέεται μέσ’ από δύσκολες καταστάσεις.  Τα θέματά μου απευθύνονται σε ανθρώπους με ευαισθησίες που νοιάζονται κι αγωνιούν όπως νοιάζομαι κι αγωνιώ εγώ για το τι συμβαίνει γύρω μου. Προσπαθώ ν’ αφυπνίσω τους ανθρώπους, να τους βγάλω από τον λήθαργο και να τους κινητοποιήσω με τον δικό μου τρόπο. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος προσφέρει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Έτσι κι εγώ, στέλνω τα δικά μου μηνύματα, κυρίως κοινωνικά αλλά και πολιτικά, χωρίς να βάζω τον αναγνώστη μου στη διαδικασία να διαβάζει ένα στεγνό κείμενο. Δεν εκμεταλλεύομαι και σέβομαι τον πολύτιμο χρόνο που μου διαθέτεις αγαπητέ αναγνώστη. Ελπίζω να συμφωνείς μαζί μου.

ΣΡ

Μετρούσε από το ένα μέχρι και το δέκα. Πολλές φορές. Ανοιγόκλεινε τα μάτια. Περίμενε τον από μηχανής θεό να του βρει την ιδανική λύση. Ήταν εξωφρενικά μεγάλο το δίλημμα. Τον κρατούσε δέσμιο και κάθε ημέρα που περνούσε τον τραβούσε στο βάθος του πηγαδιού. Εκατοστό εκατοστό κατέβαινε, κι όλο κατέβαινε. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον πάτο.

Αν έκλεινε με δύναμη την πόρτα θ’ άφηνε πίσω του απατηλά όνειρα σκορπισμένα στο δάπεδο. Τα συντρίμμια της ζωής του, στοιβαγμένα ακατάστατα στην πρώτη ντουλάπα· εκεί που κρεμάνε οι επισκέπτες τα παλτά τους. Ωστόσο, κάπου πέρα μακριά θαρρούσε πως έβλεπε μια ντροπαλή ηλιαχτίδα που αποτολμούσε να ξεπροβάλει.

Ένιωθε εκείνο το ανακάτεμα που νιώθουν οι εγκυμονούσες κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης. Έτρεχε σαν τρελός στο μπάνιο για να ξεράσει. Ήθελε να βγάλει τη χολή του, ν’ απολυμάνει τις σκέψεις του. Να διακόψει την κύηση όσο του απόμενε χρόνος. Μα πάλι πισωγύριζε. Ποιος του έδινε τέτοιο δικαίωμα: να σκοτώσει μια ζωή που ακόμη δεν είχε προλάβει ν’ αντικρίσει την ντροπαλή ηλιαχτίδα;

Μετρούσε από το ένα μέχρι και το δέκα…

Μπροστά ή πίσω; Hμέρα ή νύχτα; Ζωή ή θάνατος;  

ΣΡ (18-04-2017)