…Ενώ ο Κρις κι εγώ περπατάμε ανέμελοι κι ευτυχισμένοι, αισθάνομαι ένα απροσδιόριστο σφίξιμο στο στομάχι. Διερωτώμαι εάν πράγματι υπάρχει τόση ευτυχία στον κόσμο! Εάν όλα είναι ρόδινα και για όλους… Άραγε είν’ όλοι οι δρόμοι στρωμένοι με ροδοπέταλα ή μήπως κάπου εδώ έξω υπάρχουν κι αγκάθια; Κι αν υπάρχουν αγκάθια, μήπως υπάρχουν και γυμνά πόδια που ξεσκίζονται;

«…»

Το σφίξιμο στο στομάχι γίνεται εντονότερο. Ανεξήγητος και μυστήριος ο λόγος. Βρίσκομαι στην αγκαλιά του αγαπημένου μου, είμαι ευτυχισμένη, είμαι σε διακοπές. Τι άλλο θέλω;

Και ξάφνου, να την η εξήγηση!... Αισθάνομαι τη σκοτοδίνη να με τυλίγει. Χάνω την ισορροπία μου και βλέπω τα πάντα γύρω μου να περιστρέφονται. Ευτυχώς τα στιβαρά χέρια του αγαπημένου μου με συγκρατούν. Αν είναι δυνατόν, στην εποχή μας να συμβαίνουν τέτοια πράγματα! Και μάλιστα, μπροστά από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, χλιδάτο και λαμπερό.

Το πλαστικό δοχείο για τα σκουπίδια φωσφορίζει μέσα στη νύχτα. Μου αποσπά την προσοχή. Ελαττώνω απότομα το βήμα μου και η Μαρί σκοντάφτει. Παρ’ ολίγο να πέσει.  Μια κραυγή, περισσότερο αγωνίας παρά πόνου, διαπερνά τη σκοτεινιά. Τη στηρίζω με το δεξί χέρι ενώ ταυτόχρονα, με τον δείκτη του αριστερού χεριού, κατευθύνω το βλέμμα της απέναντι. Μπροστά στο καλάθι των απορριμμάτων στέκεται ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι. Μες στα φτωχικά ρούχα του μοιάζει με σκιά του εαυτού του. Τόσο αδύνατο που με δυσκολία το κρατάνε τα πόδια του. Το ένα χέρι του είναι χωμένο βαθιά μες στο καλάθι. Ψαχουλεύει  επίμονα… 

ΣΡ (απόσπασμα από το διήγημα "Μήλα κόκκινα και πράσινα")

Τ’ όνομά μου

Μπροστά από το εικόνισμα ψάχνω να βρω εάν του μοιάζω.
Όχι στο πρόσωπο.
Μα στην καρδιά και στο πνεύμα.
Στις πράξεις του. Απέχω πολύ.
Δεν είμ’ εγώ ούτε για νηστείες ούτε γι’ ασκητική ζωή
μέσα σε σπήλαιο. Το βλέμμα του κοιτάζει με λατρεία το βρέφος.
Ναι, το βρέφος με συγκινεί αληθινά.
Όχι όμως αυτός.
Κι ας του οφείλω το όνομά μου. Ας είναι αυτός που μου «χάρισε» τη ζωή.
Η πίστη μέσα μου είναι κλονισμένη.
Ταλανίζομαι από αμφιβολίες.
Δεν μπορώ να πιστεύω χωρίς να ερευνώ.
Ο Άγιος, ο προστάτης των νηπίων, αυτός που βοήθησε
τη μάνα μου να κάνει παιδί. Αν είναι δυνατόν!
Δεν είναι για μένα αυτά. Διψώ για ζωή, διψώ για περιπέτειες.
Στυλώνει, ενισχύει την υγεία των παιδιών.
Δεν πιστεύω ούτε στη μοίρα ούτε στο κάρμα.
Δημιουργός των συνθηκών της ζωής μου είμαι συνειδητά εγώ.
Θα ’θελα να με φωνάζανε Όλγα.
Για χάρη της γιαγιάς μου.
Της αγαπημένης εκείνης μορφής, με τη ζωγραφιστή ομορφιά
που ενέπνεε σεβασμό.
Όλγα, μεγάλη καρδιά.
Με φωνάζουνε όμως, Στέλλα.
Ας είναι, δεν στέκομαι σ’ αυτό.
Παλεύω για μένα. Είν’ η ανθρωπιά, η υπερηφάνεια, η απαντοχή.

Άλλα μετρούν πιότερο.

Και την Όλγα την κουβαλάω μέσα μου…

ΣΡ

Για τη Νόνη, για τον Δημήτρη

…η ψυχή αποχαιρέτησε
Το κουρασμένο σώμα
Το φίλησε ευλαβικά
Χωρίς να κοιτάξει πίσω
Φοβόταν ν’ αντικρίσει τα δάκρυα
Έπρεπε να ταξιδέψει
πριν ανατείλει ο ήλιος…

ΣΡ (21/06/2017)

Διαβάζοντας Paul Gadenne – Η Φάλαινα

Η Φάλαινα είναι ένα μικρό σε μέγεθος κείμενο αλλά πολύ συμπυκνωμένο. Περιέχει όλες τις ανησυχίες του συγγραφέα για την ίδια τη ζωή και την ύπαρξη. Φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Gadenne ταλαιπωρείται από φοβίες κι ανασφάλειες και η φάλαινα είναι το σύμβολο μέσω του οποίου τις εκφράζει. Στόχος του είναι να προβληματίσει τον αναγνώστη, να τον φέρει ενώπιον ενωπίω με τον θάνατο, τη φθορά, και τη μικρή διάρκεια των πραγμάτων. Πρέπει να αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι ο άνθρωπος είναι περαστικός από αυτόν τον πλανήτη καθώς επίσης ότι η ματαιότητα των υλικών απολαύσεων υφίσταται και μόνον.

Είναι ξεκάθαρη η οπτική γωνία με την οποία αντικρίζει το θέμα του θανάτου και την αδυναμία κάθε ζωντανού οργανισμού απέναντι σ’ αυτόν. Θέλει να φέρει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την ασημαντότητά του μέσα στο σύμπαν και να τον προτρέψει να βρει τις πραγματικές  αξίες της ζωής.  Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τα κακώς έχοντα, παρακινώντας τους ανθρώπους να εργαστούν για έναν κόσμο πιο αγνό.

Ο συγγραφέας-αφηγητής είναι ομοδιηγητικός. Αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο και μετέχει στην ιστορία. Χρησιμοποιεί τον διάλογο και ξέρει όσα και τα πρόσωπα της ιστορίας (ο συγγραφέας διηγείται πλασματικά γεγονότα που βιώνει στο παρόν εκφράζοντας αποδοκιμασία για καταστάσεις του παρελθόντος που επηρεάζουν άμεσα και το παρόν). Με τον συμβολισμό εκφράζει τις ανησυχίες του για τον άνθρωπο και τον θάνατο, για την Ευρώπη και τον πλανήτη γενικότερα.

Φαίνεται ότι ο Gadenne βαδίζει στ’ αχνάρια του Αλμπέρ Καμύ ο οποίος δημοσίευσε για πρώτη φορά τη Φάλαινα στο περιοδικό Empedocle το οποίο διεύθυνε. Και τους δύο τους απασχολεί ο άνθρωπος, οι ανησυχίες της ψυχής και η αγωνία του θανάτου. 

ΣΡ (15-06-2017)

Δημιουργική μοναχικότητα

Ζει κάτω από τη σκιά του εαυτού της. Αρπάζει το τιμόνι και το κρατά γερά. Δεν επιτρέπει να λικνίζεται, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Κοιτάζει απέναντι το αστέρι. Ελκύεται από τη φωτεινότητά του.

Αποδεσμεύεται από άγονες εξαρτήσεις.

Εντοπίζει την ουσία. Την αναπνέει καθημερινά και δεν τη χορταίνει. Εξοικονομεί την πολύτιμη ενέργεια για δημιουργία.

Μοναχικότητα, όχι μοναξιά.

Όνειρα. Το ένα μετά το άλλο περασμένα σε μια αλυσίδα. Βήματα αργά αλλά σταθερά. Οδεύουν στον δρόμο της πραγμάτωσης.

Επανόρθωση, συστατικό της ωριμότητας.

Προκαλεί τις θετικές συνθήκες. Οσμίζεται το άρωμα της μοναδικής ελευθερίας. Απολαμβάνει τις στιγμές. Πεισμώνει. Βάζει ένταση, ρυθμό και χρώμα.

Απολαύσεις μοναδικές.

Γράφει, γράφει, γράφει… Ίσως αυτό οδηγεί στην αυτογνωσία˙ η αυτογνωσία στο γράψιμο.

Δημιουργική μοναχικότητα.

ΣΡ

Ποιήματα
*
Κύκλους κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας
Κρατώντας τη σπασμένη πυξίδα
Παραμένουν κλειστά τα παράθυρα
Κάποιοι ξεχασμένοι χτύποι στην πόρτα
Η αμφιβολία γεμίζει τα μάτια μας
Παραμένει μετέωρο το βλέμμα
Πού ν’ ακουμπήσουμε, από πού να πιαστούμε;
Η διαδικασία με μαύρο πέπλο καλύπτει τον ορίζοντα
Kι οι τύποι φιγουράρουν στον κατήφορο
Eλπίδες που έσβησαν: ουσία χαμένη ‒
Aυτό μόνο μας έχει απομείνει, το μετέωρο βλέμμα;
ΣΡ