Διαβάζοντας Antonio Tabucchi

Δύο Ελληνικά Διηγήματα - Το Ποτάμι

…Η ζωή είναι φυλακισμένη στην ίδια της την απεικόνιση: την επόμενη μέρα, τη θυμάσαι μόνο εσύ…

*

…Κι έτσι σκέφτηκα τη ζωή που είναι λαθραία, και που σπανίως βγάζει στην επιφάνεια τη λογική της, αφού η πραγματική της διαδρομή συμβαίνει υπογείως, σαν καρστικό ποτάμι…

*

…θέλω να πω τα πάντα, γιατί η ζωή σιγά σιγά γεμίζει κι εξογκώνεται χωρίς να το καταλάβεις, αλλά εκείνο το πρήξιμο είναι κάτι το επιπλέον, σαν μια κύστη ή ένα χάος, και από κάποια στιγμή και πέρα, τούτο το σύνολο των πραγμάτων, των αντικειμένων, των αναμνήσεων, των θορύβων, των ονείρων ή των μεσοδιαστημάτων μεταξύ δύο ονείρων, δεν σου λέει πια τίποτα, είναι μονάχα ένας ακαθόριστος βόμβος, ένας κόμπος, ένας λυγμός που δεν ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει, και σε πνίγει…

*

…γιατί μερικές φορές ο κόσμος μοιάζει φτιαγμένος από λέξεις ίδιες μεταξύ τους, παρότι είναι διαφορετικός ο τρόπος με τον οποίον ουσιαστικά τις κατανοούμε…

*

…και η κάθε στιγμή είναι σαν ένας μικροσκοπικός κόκκος που ξεφεύγει, να τον κρατήσεις αυτόν καθ’ εαυτόν θα ήταν εύκολο αλλά να τον βάλεις μαζί με τους άλλους είναι αδύνατο...

*

…Μονάχα μια αυτοσυγκέντρωση στην πιο μύχια ανάμνηση, αυτή που μας είχε κάνει ευτυχείς στο παρελθόν και που θα θέλαμε να είναι η μελλοντική μας ζωή, αν δεχτούμε φυσικά ότι θα υπάρξει: εκείνο το σημείο εκεί, και τίποτα άλλο. Είχα ποθήσει να σε είχα ήδη γνωρίσει όταν σε γνώρισα, και σ’ αυτό, μέχρι τώρα, εντοπίζεται ο πιο μύχιος πόθος μου. Γιατί, σ’ εκείνο το σημείο, όνειρο και πόθος συμπίπτουν, αφού είναι το ίδιο πράγμα, τουλάχιστον για όσους φαντάζονται, ίσως και θολά, μια μελλοντική ζωή ακόμα κι όταν τα κύτταρα και το γονιδίωμά τους θα έχουν γίνει σκόνη…

*

...η σκέψη είναι φτερωτή, ενώ πιστεύεις ότι την σκέφτεσαι, εκείνη, σαν τον άνεμο, φτάνει ξαφνικά απ' όπου της αρέσει, κι ενώ εσύ πίστευες ότι την σκεφτόσουν, είναι εκείνη που σε σκέφτεται κι εσύ είσαι απλώς το υποκείμενο της σκέψης...

*

…η ζωή δεν είναι γραμμένη στο πρόσωπο των ανθρώπων, ούτε στα χαμόγελα με τα οποία μας υποδέχονται…

*

…Γιατί η γαλήνη, νικάει πάντα την ανησυχία…

*

…οι διαστάσεις έχουν αναστραφεί, αυτό που ήταν μονάχα ανάμνηση έγινε παρόν, κι αυτό που πραγματικά είμαι ή θα έπρεπε να είμαι, το υποτιθέμενο τώρα μου, έγινε εικονικό και το διακρίνω από μακριά όπως από ένα κανοκιάλι αντεστραμμένο, περιμένοντας να επιστρέψω την τελευταία στιγμή, για εκείνη την τελική στιγμή στη διάρκεια της οποίας μας επιτρέπεται να διασχίσουμε προς τα πίσω όλη τη ζωή μας, την οποία αντίθετα είμαι καταδικασμένος να περιδιαβαίνω χωρίς αναπαμό…

Η κλεψύδρα

Αναπολώ το παρελθόν.

Το παρόν  ζηλεύει.

Το μέλλον σκοντάφτει.

Πέφτει ανήμπορο πάνω στην αβεβαιότητα.

Δεν ξέρει ποτέ κανείς…

Ένα μονάχα είναι το σίγουρο. 

Το μεγάλο ταξίδι.

Για μένα, για σένα, για τον καθένα.

Δεν μπορώ να του ξεφύγω. 

Ούτε κι εσύ. Ούτε αυτός.

Ξύπνα όσο είν’ ακόμα καιρός.

Ξύπνα, μην χάνεις χρόνο.

Άρπαξε τις στιγμές.

Ζωγράφισέ τις με χρώματα φωτεινά.

Φυλάκισέ τις σε θυρίδα σαν διαμάντια.

Το μουντό και το γκρίζο πουθενά δεν χωράνε.

Μην αφήνεις την κλεψύδρα να σου κλέβει τον χρόνο.

ΣΡ

Θέλω να γράψω ποιήματα

Άρχισα λοιπόν ένα άγριο κυνηγητό με τις λέξεις· βρίσκονται σκόρπιες παντού. Αρπάζω τη μία, μου ξεφεύγει η άλλη. Άλλες πάνω στο τραπέζι, άλλες κάτω από το τραπέζι. Μέχρι και πάνω από το ψυγείο βλέπω μια να μου κλείνει αυθάδικα το μάτι. Παρότι αυτό το κυνηγητό μ’ έχει εξουθενώσει, επιμένω και θα επιμένω μέχρι να καταφέρω να τις μαζέψω όλες. Ύστερα θα τις βάλω σε μια σειρά κι από κει και πέρα ο δρόμος για το ποίημα θα είναι εύκολος… Σ’ ετούτον τον κόσμο όλα έχουν μια σειρά, ή τουλάχιστον θέλουμε να έχουν μια σειρά. Τώρα τις μικρούλες λέξεις δεν θα μπορέσουμε να κουμαντάρουμε!...

ΣΡ