Αισθάνομαι πραγματικά χαμένη στα στενά δρομάκια της Μεδίνας αλλά και στον σκοτεινό λαβύρινθο του χρόνου, όπου «ψάχνω γι’ αγάπες που θυμίζουν Μαρρακές», και προσπαθώ να ξετρυπώσω στις εκατοντάδες μαγαζάκια που προσπερνώ, με τα πολύχρωμα παραδοσιακά κεραμικά, τις μπρούτζινες και ασημένιες λάμπες, τα κιλίμια και τα χαλιά,  τις πασμίνες, τα καφτάνια, τα κρέατα, τα φρούτα, τα μπαχαρικά, τους ξηρούς καρπούς, όλα ανάμεικτα, τα φημισμένα mules παπούτσια που έχουν αναδείξει σε απαραίτητο αξεσουάρ για κάθε γυναίκα οι καλύτεροι μόδιστροι. Περιπλανιέμαι και γοητευμένη αφήνομαι να χαθώ στα δαιδαλώδη δρομάκια με τον ενδόμυχο φόβο, κάποτε και πόθο ότι αν χαθώ δεν θα με βρει ποτέ κανείς• οι οδηγίες εξάλλου που είχα πριν έρθω εδώ ήταν να έχω τον νου μου να μην παρασυρθώ στους στενούς δρόμους με τα μικρομάγαζα γιατί μπορεί και να έμενα  για πάντα εδώ.  

Η ατμόσφαιρα της πόλης ασκεί μια τέτοια επίδραση επάνω μου που αδιαφορώ εντελώς για οτιδήποτε• τα μάτια μου δεν χορταίνουν την τόση ομορφιά που με τριγυρίζει. Περπατώ αμέριμνα, χαζεύω, ψωνίζω επιστρατεύοντας όλες μου τις ικανότητες για παζάρεμα αφού, όπως με έχουν πληροφορήσει, το παζάρι είναι κάτι που επιβάλλεται, καθώς είναι μέσα στην ιδιοσυγκρασία των Μαροκινών. Κοντοστέκομαι για να πιώ λίγο τσάι μέντας σε μια ταράτσα με απίστευτη θέα και ύστερα συνεχίζω χωρίς να νιώθω καθόλου κούραση• σκέφτομαι ότι η ιδιαίτερη ψυχολογική διάθεση που μου υποβάλλει ο χώρος κάνει τα πόδια μου ανάλαφρα και την ψυχή μου αέρινη.  

(Στέλλα Ρωτού - απόσπασμα από την περιδιάβαση στο Μαρόκο)