Με μια σπρωξιά την κάθισε εκεί που της άξιζε. Ακούς εκεί, να χώνει τη μύτη της παντού. Στ’ αλήθεια, ποιος της έδωσε αυτό το δικαίωμα. Παντού και πάντοτε υπάρχουν όρια. Κι εκείνη τα ξεπέρασε προ πολλού. Κι ευτυχώς που βρήκε  τη δύναμη και την έσπρωξε. Αλλιώς!... Μην την αφήνεις, μ’ ακούς; Κράτησε σταθερή την απόσταση ανάμεσά σας. Μην της επιτρέπεις να υφαίνει τον ιστό γύρω σου. Στην αρχή ίσως το θεωρήσεις σαν ένα παιγνίδι ή σαν ένα παιδικό καπρίτσιο. Άκουσέ με! Είμαι μεγαλύτερός σου. Κάτι έμαθα περισσότερο από εσένα. Δεν έφαγα τζάμπα τόσα περισσότερα καρβέλια. Ούτε πυκνά σύννεφα ούτε καπνούς ούτε καταιγίδες να βλέπεις γύρω σου. Την ξαστεριά να κοιτάζεις κατάματα, την ξαστεριά και δεν θα χάσεις.

ΣΡ (απόσπασμα)

...αποφάσισε να την εγκαταλείψει  ̶  ακαριαία.  Δεν θέλησε να το σκεφτεί για να μην αλλάξει γνώμη. Εξάλλου, όπως λέει και η παροιμία «το γοργόν και χάριν έχει».

Την έσπρωξε βίαια και κλείδωσε καλά το συρτάρι. Έσβησε τα φώτα και διπλοκλείδωσε την πόρτα. Τα κλειδιά θα τα πετούσε στη θάλασσα.

Κάθισε αναπαυτικά στο αυτοκίνητο, έδεσε τη ζώνη ασφαλείας κι άνοιξε το ραδιόφωνο στη διαπασών. Ξεκίνησε αποφασιστικά. Κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα. Ήθελε ν’ ανοίξει τα πνευμόνια της και να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα ιώδιο.

Στο ράδιο έπαιζε το «φίλα με ακόμα» κι αυτή το σιγοτραγουδούσε. Ένιωθε τον καθαρό αέρα να εισβάλλει και να την αναζωογονεί. Θα τολμούσε να πει ότι αισθανόταν όμορφα. Συνεπαρμένη από τους στίχους του τραγουδιού δεν αντιλήφθητε κάτι παράξενο. Σε μερικά λεπτά ένιωσε το σφίξιμο στον λαιμό της. Ένα αόρατο χέρι προσπαθούσε επίμονα να την πνίξει. Ενστικτωδώς άφησε το τιμόνι και προσπάθησε ν’ απελευθερωθεί. Το χέρι ήταν βαρύ κι ασήκωτο. Κατέβηκε από τον λαιμό και πίεζε με μανία το στήθος της. Το άλλο χέρι της κρατούσε το στόμα ερμητικά κλειστό. Πάλευε μέχρι που έχασε κάθε ελπίδα. Άνοιξε απότομα τα μάτια και αντίκρισε την πληθωρική παρουσία της στο κάθισμα του συνοδηγού.  Τα σωθικά της ξεσχίστηκαν κι ένα μοιρολόι ξεχύθηκε προς  όλες τις κατευθύνσεις. Προσπαθούσε να το τιθασεύσει. Μάταια.

Εν τω μεταξύ η συνοδηγός της απέσπασε τα κλειδιά κι έβγαλε τη γλώσσα έξω κάνοντας περιπαιχτικές γκριμάτσες.

Κάποια στιγμή είτε της φάνηκε ή την άκουσε να της λέει:  δεν μπορείς να μου ξεφύγεις ό,τι κι αν κάνεις. Μην προσπαθείς, είναι μάταιο. Το παιχνίδι είναι χαμένο εδώ και χρόνια.

Τότε μια στριγκλιά ξέσκισε τη σκεπή του αυτοκινήτου τρέχοντας να πνιγεί. Η οδηγός έτρεξε κι αυτή προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν υπήρχε εκεί κοντά καμιά σανίδα σωτηρίας…

ΣΡ

Τέλλος Άγρας (1899 - 12 Νοεμβρίου 1944)

Ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας.

Φεγγαράκι

Φεγγαράκι αληθινό

βγαίνει πίσω απ’ το βουνό.

Μια φωνή τραγουδιστή

στα σοκάκια κελαηδεί,

κάποιο αγόρι περπατεί,

και γλυκά το τραγουδεί.

«Φεγγαράκι μου λαμπρό,

φέγγε μου να περπατώ.

Φεγγαράκι μου καλό,

χαϊδεμένο κι απαλό

φέγγε μέσα στην αυλή,

φέγγε στ’ άσπρα μας σκαλιά,

του τζαμιού μας το γυαλί,

στου παππού τ’ άσπρα μαλλιά,

φεγγαράκι μου λαμπρό,

χαρωπό, λυπητερό».

Φεγγαράκι αληθινό,

σεργιανά στον ουρανό.

Το τραγούδι το γλυκό

σβήνει μες στη γειτονιά.

Το παιδί, περαστικό,

θα ’χει στρίψει απ’ τη γωνιά.

Φεγγαράκι μου λαμπρό,

σ’ αγαπώ σα θησαυρό.

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (11 Νοεμβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881)

Ρώσος συγγραφέας

«Αχ, αν γινόταν κανένα θαύμα και ξεχνούσα τα περασμένα! Και λυτρωνόμουν από τις εφιαλτικές αναμνήσεις μου του τελευταίου καιρού! Αν μπορούσα έτσι, ανανεωμένος, λεύτερος, να ξαναρχίσω τη ζωή μου με καινούργια δύναμη! Ακόμα και σε φρενοκομείο ήμουν αποφασισμένος να μπω για να φρεσκάρω λίγο το σκοτισμένο μυαλό μου, για να του δώσω την κατεύθυνση που χρειαζόταν, να θεραπευτώ τέλος. Λαχταρούσα να ζήσω γιατί εξακολουθούσα να πιστεύω στη ζωή. Ξαφνικά μ’ έπιασε νευρικό γέλιο. Καλά, κι αν έβγαινα από το φρενοκομείο τι θα ’κανα; Θα ’γραφα πάλι μυθιστορήματα;».

(Ταπεινοί και καταφρονεμένοι  ̶ απόσπασμα) 

Αρθούρος Ρεμπώ (20 Οκτωβρίου 1854 - 10 Νοεμβρίου 1891)

Γάλλος ποιητής

Άλλοτε αν θυμάμαι....

Παλιά, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν ένας παράδεισος,
άνθιζαν όλα τα αισθήματα
έρεε από παντού κρασί

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου

και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα

οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη

Δραπέτευσα

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος

εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου

κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου

κάθε ελπίδα ανθρώπινη

Με ύπουλο σάλτο

χίμηξα σα θηρίο

πάνω σ' όλες τις χαρές

να τις κατασπαράξω

Επικαλέστηκα τους δήμιους

να δαγκάσω πεθαίνοντας

τα κοντάκια των όπλων τους

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα

να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο

Η απόγνωση ήταν ο θεός μου

Κυλίστηκα στη λάσπη

στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος

ξεγέλασα την τρέλα

Και η άνοιξη μου πρόσφερε

το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν καθώς ήμουν έτοιμος να τα

βροντήξω όλα κάτω, σκέφτηκα να αναζητήσω το μυστικό του

αρχαίου παραδείσου. Μήπως και ξαναβρώ το κέφι μου.

Το μυστικό βρίσκεται στο έλεος.

Μη, μη με κοιτάζεις έτσι άγρια καλέ μου σατανά.

Και επειδή κάποιες μικρές ατιμίες μου δεν θα λείψουν,

για σένα που εκτιμάς τους συγγραφείς χωρίς περιγραφές και διδαχές,

για σένα, αποσπώ αυτά τα βρωμερά φύλλα από το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

(από τη συλλογή "Μια εποχή στην κόλαση")

Φρίντριχ Σίλερ (10 Νοεμβρίου 1759 – 9 Μαΐου 1805)

Γερμανός θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και ιστορικός

Ελπίδα

Μιλούνε κι ονειρεύονται οι άνθρωποι πολύ

Για ημέρες πιο καλές που μέλλουνε να ‘ρθουνε.

Προς τέρμα αίσιο, που ολόχρυσο ακτινοβολεί,

Να τρέχουνε τους βλέπεις να το κυνηγούνε.

Ο κόσμος θα γίνει παλιός και πάλι νέος θα γίνει

Μα ελπίδα πάντα ο άνθρωπος στο πιο καλό θα δίνει!

Η ελπίδα είναι αυτή που μέσα στην ζωή τον μπάζει,

Γύρω απ το αγόρι το εύθυμο αυτή φτεροκοπάει,

Η λάμψη της η μαγική το νέο δελεάζει,

Στο μνήμα με τον γέροντα μαζί αυτή δεν πάει.

Σαν μια ζωή όλο κόπους μες στον τάφο τερματίζει,

Θαμμένος τότε μένει αυτός· μα η ελπίδα συνεχίζει.

Από τη συλλογή Μπαλλάντες και άλλα ποιήματα (μετάφραση: Κυριάκος Γ. Σαμέλης)