Ποιήματα
*
Κύκλους κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας
Κρατώντας τη σπασμένη πυξίδα
Παραμένουν κλειστά τα παράθυρα
Κάποιοι ξεχασμένοι χτύποι στην πόρτα
Η αμφιβολία γεμίζει τα μάτια μας
Παραμένει μετέωρο το βλέμμα
Πού ν’ ακουμπήσουμε, από πού να πιαστούμε;
Η διαδικασία με μαύρο πέπλο καλύπτει τον ορίζοντα
Kι οι τύποι φιγουράρουν στον κατήφορο
Eλπίδες που έσβησαν: ουσία χαμένη ‒
Aυτό μόνο μας έχει απομείνει, το μετέωρο βλέμμα;
ΣΡ