Τ’ όνομά μου

Μπροστά από το εικόνισμα ψάχνω να βρω εάν του μοιάζω.
Όχι στο πρόσωπο.
Μα στην καρδιά και στο πνεύμα.
Στις πράξεις του. Απέχω πολύ.
Δεν είμ’ εγώ ούτε για νηστείες ούτε γι’ ασκητική ζωή
μέσα σε σπήλαιο. Το βλέμμα του κοιτάζει με λατρεία το βρέφος.
Ναι, το βρέφος με συγκινεί αληθινά.
Όχι όμως αυτός.
Κι ας του οφείλω το όνομά μου. Ας είναι αυτός που μου «χάρισε» τη ζωή.
Η πίστη μέσα μου είναι κλονισμένη.
Ταλανίζομαι από αμφιβολίες.
Δεν μπορώ να πιστεύω χωρίς να ερευνώ.
Ο Άγιος, ο προστάτης των νηπίων, αυτός που βοήθησε
τη μάνα μου να κάνει παιδί. Αν είναι δυνατόν!
Δεν είναι για μένα αυτά. Διψώ για ζωή, διψώ για περιπέτειες.
Στυλώνει, ενισχύει την υγεία των παιδιών.
Δεν πιστεύω ούτε στη μοίρα ούτε στο κάρμα.
Δημιουργός των συνθηκών της ζωής μου είμαι συνειδητά εγώ.
Θα ’θελα να με φωνάζανε Όλγα.
Για χάρη της γιαγιάς μου.
Της αγαπημένης εκείνης μορφής, με τη ζωγραφιστή ομορφιά
που ενέπνεε σεβασμό.
Όλγα, μεγάλη καρδιά.
Με φωνάζουνε όμως, Στέλλα.
Ας είναι, δεν στέκομαι σ’ αυτό.
Παλεύω για μένα. Είν’ η ανθρωπιά, η υπερηφάνεια, η απαντοχή.

Άλλα μετρούν πιότερο.

Και την Όλγα την κουβαλάω μέσα μου…

ΣΡ