…Ενώ ο Κρις κι εγώ περπατάμε ανέμελοι κι ευτυχισμένοι, αισθάνομαι ένα απροσδιόριστο σφίξιμο στο στομάχι. Διερωτώμαι εάν πράγματι υπάρχει τόση ευτυχία στον κόσμο! Εάν όλα είναι ρόδινα και για όλους… Άραγε είν’ όλοι οι δρόμοι στρωμένοι με ροδοπέταλα ή μήπως κάπου εδώ έξω υπάρχουν κι αγκάθια; Κι αν υπάρχουν αγκάθια, μήπως υπάρχουν και γυμνά πόδια που ξεσκίζονται;

«…»

Το σφίξιμο στο στομάχι γίνεται εντονότερο. Ανεξήγητος και μυστήριος ο λόγος. Βρίσκομαι στην αγκαλιά του αγαπημένου μου, είμαι ευτυχισμένη, είμαι σε διακοπές. Τι άλλο θέλω;

Και ξάφνου, να την η εξήγηση!... Αισθάνομαι τη σκοτοδίνη να με τυλίγει. Χάνω την ισορροπία μου και βλέπω τα πάντα γύρω μου να περιστρέφονται. Ευτυχώς τα στιβαρά χέρια του αγαπημένου μου με συγκρατούν. Αν είναι δυνατόν, στην εποχή μας να συμβαίνουν τέτοια πράγματα! Και μάλιστα, μπροστά από ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, χλιδάτο και λαμπερό.

Το πλαστικό δοχείο για τα σκουπίδια φωσφορίζει μέσα στη νύχτα. Μου αποσπά την προσοχή. Ελαττώνω απότομα το βήμα μου και η Μαρί σκοντάφτει. Παρ’ ολίγο να πέσει.  Μια κραυγή, περισσότερο αγωνίας παρά πόνου, διαπερνά τη σκοτεινιά. Τη στηρίζω με το δεξί χέρι ενώ ταυτόχρονα, με τον δείκτη του αριστερού χεριού, κατευθύνω το βλέμμα της απέναντι. Μπροστά στο καλάθι των απορριμμάτων στέκεται ένα κακόμοιρο ανθρωπάκι. Μες στα φτωχικά ρούχα του μοιάζει με σκιά του εαυτού του. Τόσο αδύνατο που με δυσκολία το κρατάνε τα πόδια του. Το ένα χέρι του είναι χωμένο βαθιά μες στο καλάθι. Ψαχουλεύει  επίμονα… 

ΣΡ (απόσπασμα από το διήγημα "Μήλα κόκκινα και πράσινα")