Μετρούσε από το ένα μέχρι και το δέκα. Πολλές φορές. Ανοιγόκλεινε τα μάτια. Περίμενε τον από μηχανής θεό να του βρει την ιδανική λύση. Ήταν εξωφρενικά μεγάλο το δίλημμα. Τον κρατούσε δέσμιο και κάθε ημέρα που περνούσε τον τραβούσε στο βάθος του πηγαδιού. Εκατοστό εκατοστό κατέβαινε, κι όλο κατέβαινε. Βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τον πάτο.

Αν έκλεινε με δύναμη την πόρτα θ’ άφηνε πίσω του απατηλά όνειρα σκορπισμένα στο δάπεδο. Τα συντρίμμια της ζωής του, στοιβαγμένα ακατάστατα στην πρώτη ντουλάπα· εκεί που κρεμάνε οι επισκέπτες τα παλτά τους. Ωστόσο, κάπου πέρα μακριά θαρρούσε πως έβλεπε μια ντροπαλή ηλιαχτίδα που αποτολμούσε να ξεπροβάλει.

Ένιωθε εκείνο το ανακάτεμα που νιώθουν οι εγκυμονούσες κατά τις πρώτες εβδομάδες της κύησης. Έτρεχε σαν τρελός στο μπάνιο για να ξεράσει. Ήθελε να βγάλει τη χολή του, ν’ απολυμάνει τις σκέψεις του. Να διακόψει την κύηση όσο του απόμενε χρόνος. Μα πάλι πισωγύριζε. Ποιος του έδινε τέτοιο δικαίωμα: να σκοτώσει μια ζωή που ακόμη δεν είχε προλάβει ν’ αντικρίσει την ντροπαλή ηλιαχτίδα;

Μετρούσε από το ένα μέχρι και το δέκα…

Μπροστά ή πίσω; Hμέρα ή νύχτα; Ζωή ή θάνατος;  

ΣΡ (18-04-2017)