...(Σε τούτη τη ζωή δεν πρέπει να υφαίνονται όνειρα. Τα νήματα είναι λεπτεπίλεπτα κι όσο κι αν κάποιος προσπαθεί να τα συνδέσει με ορισμένο τρόπο για να κατασκευάσει κάτι, δεν τα καταφέρνει. Περιπλέκονται τόσο πολύ που το μόνο που απομένει είναι η απογοήτευση. Οι προσδοκίες διαψεύδονται…)

Για κανέναν δεν θα κλάψει. Στέρεψαν τα δάκρυα. Έγιναν ασήκωτες πέτρες πάνω στην καρδιά της. Δεν θέλει να ακούει, να βλέπει, να καταλαβαίνει. Η ζωή έφυγε μαζί με τις τέσσερις πεταλούδες. Το σώμα παραμένει εδώ ανήμπορο. Οι ανάσες κομμένες, οι κραυγές ξεκούρδιστες. Όλα κυλάνε ανάποδα. Το ρυάκι ανεβαίνει, αντί να κατεβαίνει. Η θάλασσα πάει να βρει το ποτάμι. Το φεγγάρι ανατέλλει. Ο ήλιος γίνεται πανσέληνος. Το παιδάκι γερνάει. Ο γέρος νιώνει. Όλα κινούνται αντίθετα από το κανονικό. Όλα!...

Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό δυο μαύρες φιγούρες κινούνται μπρος-πίσω. Οδεύουν προς το πουθενά με σπασμένη πυξίδα. Μια κηλίδα αίματος κυλάει από το μάτι κατευθυνόμενη προς την ολοκληρωτική απόγνωση.

Ποιος Θεός, ποιος Αλλάχ, ποιος Βούδας, θα σταθεί ικανός να σκουπίσει το δάκρυ; Ποιος θα μπορέσει να σταματήσει την αιμορραγία της καρδιάς; Ποιος;…

(Το γεγονός δεν είναι αναστρέψιμο. Ό,τι έγινε, έγινε. Εντούτοις, μακάρι να γίνει η πυξίδα που θα παρέχει τις πληροφορίες και θα καθοδηγεί τους υπολοίπους ν’ ακολουθούν τη σωστή κατεύθυνση. Εκείνους που έμειναν και τους άλλους που θ’ ακολουθήσουν... Μακάρι να βάλει τους γονείς να υφαίνουν συνειδήσεις. Να κάνει τα παιδιά ν’ απολαμβάνουν την αγάπη, τη στοργή και τη φροντίδα. Μακάρι ο ιστός της ευτυχίας να ξηλωθεί από τα υλικά νήματα και να ξαναϋφανθεί από το άυλο κι αθάνατο πνεύμα του ανθρώπου).

ΣΡ

(απόσπασμα από το διήγημα "Επιταγή της μοίρας")