Γιατί αυτό που γράφω είναι λογοτεχνία κι όχι κάτι άλλο;

Τα γραπτά μου απορρέουν από γεγονότα της καθημερινότητας, πρόσφατα ή του παρελθόντος. Συνήθως με αφορούν άμεσα ή έμμεσα. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, κάνω παιχνιδίσματα με τις λέξεις και τη φαντασία μου. Αναμιγνύω στο μίξερ την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία  ̶ τις περισσότερες φορές σε μεγαλύτερη ποσότητα ̶  κι έπειτα προσθέτω αλατοπίπερο για να βελτιώσω τη γεύση. Δεν ακολουθώ συγκεκριμένη συνταγή, κι οι ποσότητες δεν είναι ποτέ οι ίδιες. Ωστόσο, το πείραμα συνήθως πετυχαίνει.  Δεν αφηγούμαι ιστορικά γεγονότα, επομένως δεν γράφω ιστορία. Δεν πραγματεύομαι επιστημονικά, ιατρικά ή φιλοσοφικά θέματα, άρα δεν γράφω συγγράμματα. Δεν κάνω ειδησεογραφικό ρεπορτάζ ούτε πολεμικές ανταποκρίσεις, δεν αναλύω και δεν σχολιάζω αθλητικά γεγονότα.   

Πειραματίζομαι με τις λέξεις, όπως ο ζωγράφος πειραματίζεται με τα χρώματα. Παρότι συνήθως γράφω αυθόρμητα εκείνο που αισθάνομαι τη δεδομένη στιγμή, εντούτοις η παλέτα με βοηθά να διαλέξω τις πιο όμορφες λέξεις. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ό,τι έχω γράψει, αφαιρώ και προσθέτω μέχρι να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι οι λέξεις και το ύφος να με εκφράζουν απόλυτα. Όλη αυτή η δοκιμή θεωρώ πως δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό παρά λογοτεχνία… Άλλωστε, το δηλώνει και η ίδια η λέξη, η τέχνη του λόγου, όπως όλες οι τέχνες  ̶  μουσική, ζωγραφική, γλυπτική κλπ. 

ΣΡ