Ο ορίζοντας, το κινητό, ο πίνακας

Βρίσκομαι εντελώς μόνη σε μιαν ερημική παραλία ανάμεσα στη θάλασσα και στον ουρανό. Επικρατεί απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Ψυχή Θεού, τίποτε! Το μόνο που ακούγεται είναι ο παφλασμός  των κυμάτων πάνω στα βράχια.  Βιώνω το απόλυτο της ευτυχίας. Δεν ακούω τίποτε, και βλέπω μόνον την απεραντοσύνη της θάλασσας που σμίγει αρμονικά με τις καμπύλες του ορίζοντα. Πού και πού κανένα θαλασσοπούλι «διαταράζει» τη νεκρική ησυχία. Και το κυριότερο, δεν σκέφτομαι. Αισθάνομαι ότι όλοι οι μύες του σώματός μου καθώς και η φαιά ουσία του εγκεφάλου μου βρίσκονται σε χειμερία νάρκη. Και το απολαμβάνω. Και δεν θέλω να τελειώσει αυτή η εικόνα.

Ντριν, ντριν, ντριν, ντριν…. Το κτύπημα του κινητού μου ακούγεται δαιμονισμένο. Αρνούμαι πεισματικά να το απαντήσω. Κακίζω τον εαυτό μου που το πήρα μαζί μου. Τέτοιες στιγμές το κινητό είναι εντελώς αχρείαστο. Με ποια λογική κοπέλα μου τραβάς σε ερημική παραλία και παίρνεις μαζί σου το κινητό! Να το κάνεις τι; Εφόσον πηγαίνεις εκεί για ν’ απολαύσεις τη φύση και να ερωτευτείς τη μοναξιά σου. Να μιλήσεις μαζί σου, με τη θάλασσα και τον ουρανό. Και να βιώσεις την απόλυτη μαγεία αυτής της μοναδικής εικόνας. Να σχεδιάσεις τη ζωγραφιά που εσύ θέλεις και σ’ αυτήν ανήκεις.

Αγνοώ το κινητό. Παίρνω νοερά στα χέρια μου το πινέλο. Στήνω τον καμβά και τακτοποιώ τις μπογιές˙ πανέτοιμη να ζωγραφίσω την πιο όμορφη εικόνα. Μοντέλο φυσικά εγώ. Χρησιμοποιώ χρώματα φωτεινά. Η ζωντάνια είναι διάχυτη στον πίνακά μου. Καμία θλίψη δεν χωράει. Μόνο αισιοδοξία στη δημιουργική μοναχικότητά μου. Εδώ όπου ανήκω!

ΣΡ