Θυμάμαι...

Η μνήμη ανακαλεί τις εικόνες

Το βουβό δάκρυ τρεμοσβήνει σαν φλόγα

Στα σωθικά μια εστία φωτιάς σιγοκαίει

Πληγή που δεν επουλώνεται

Σαράντα δύο τα χρόνια

Και πόσα ακόμη;

Σαν αιωνόβιο δέντρο με ρίζες βαθιές.

Στρέφω το βλέμμα απέναντι

Ο Πενταδάκτυλος, το Βουφαβέντο, 

Τα εκατόν ένα σπίτια της Ρήγαινας…

Και οι νεκροί μας

Το αίμα νωπό

Το στόμα πικρό

Ακόμη κι αν σήμερα

Από την ημικατεχόμενη Αμμόχωστο κοιτάζω

Πάλι την ίδια εικόνα αντικρίζω  

Με τα μάτια της καρδιάς

Με την αγωνία της νοσταλγίας

Τίποτε δεν μπορεί να παρηγορήσει

Έναν πρόσφυγα στη μοιρασμένη πατρίδα του

Θυμάσαι ακόμη;

Θα θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια

Θα πάρω μαζί σαν φυλαχτό αυτές τις θύμησες

Γιατί αυτή είναι η μεγάλη ΑΛΗΘΕΙΑ!

ΣΡ (14/07/2016)