ΤΟ ΦΙΛΙ

Βιέννη, βαλς, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Στράους, το Σπίτι της Μουσικής, Φρόιντ, Πριγκίπισσα Σίσσυ, Καθεδρικός Ναός του Αγίου Στεφάνου, Ακαδημία Καλών Τεχνών, Ανάκτορο Μπελβεντέρε, βιεννέζικος καφές, τούρτα Sacher. Βιέννη και πάλι Βιέννη. Μετά από πολύχρονες αναβολές επιτέλους πατώ στο βιεννέζικο χώμα. Η αύρα αυτής της πόλης με τυλίγει διαμιάς.

Έφτασα σ’ αυτήν την πανέμορφη πόλη, πλούσια σε αρχιτεκτονική και πολιτισμό, πολύ μελετημένη. Διάβαζα πολύ καιρό για τα αξιοθέατα, πήρα οδηγούς, έψαξα στο Διαδίκτυο γιατί δεν ήθελα να μου ξεφύγει τίποτα. Ήθελα να αφιερώσω και το τελευταίο λεπτό της διαμονής μου στην καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής μου, γιατί ήμουν σίγουρη πως η Βιέννη   μπορούσε να μου προσφέρει αυτή την ευκαιρία.

Στέκομαι υπομονετικά στη γραμμή. Το εισιτήριο το έχω προαγοράσει για να είμαι απόλυτα σίγουρη πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν... Γύρω μου, άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές του Ισραήλ, που ανυπομονούν όπως και εγώ να εισέλθουν στον χώρο. Ένα συνονθύλευμα από διαφορετικές γλώσσες που ακούγεται σαν τιτίβισμα των πουλιών. Επιτέλους, η ξενάγηση αρχίζει!  Παρακολουθώ το κάθε τι πολύ προσεκτικά. Τ’ αυτιά μου ορθάνοιχτα απορροφούν κάθε λέξη και τα μάτια μου θαυμάζουν αχόρταγα την ομορφιά. Δεν θέλω να μου ξεφύγει τίποτα.

Ξαφνικά και μέσα σ’ όλο αυτό το βουητό, μια γλυκιά αίσθηση υπνηλίας με τυλίγει. Θολώνει για λίγο το μυαλό μου. Το βλέμμα μου παραμένει καρφωμένο σε ένα σημείο. Το ταξίδι αρχίζει να με παρασέρνει σ’ ένα αργόσυρτο βαλς.

Βρίσκομαι μέσα σε ένα πυκνό δάσος με πανύψηλα δέντρα, θάμνους και ζώα. Λίγο φοβισμένη μα περισσότερο παραξενεμένη. Ο ήλιος κρυφοκοιτάζει μέσ’ από τις χαραμάδες που σχηματίζουν τα κλαδιά των δέντρων. Νιώθω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου νοτισμένο.  Ψαχουλεύοντας προσπαθώ να πιαστώ από κάπου. Μάλλον όχι, από κάποιον προσπαθώ να κρυφτώ: κάποια μακρινή, παρατεταμένη, διαπεραστική κραυγή με τρομάζει. Γυρεύω απεγνωσμένα κάποιο μονοπάτι που θα με οδηγήσει προς την έξοδο αυτού του «ψεύτικου» κόσμου. Στο έδαφος αναγνωρίζω αποτυπώματα ποδιών μεγάλου ζώου. Στην προσπάθειά μου να απομακρυνθώ, χτυπάω το κεφάλι μου σ’ έναν κορμό. Στραβώνει το κόκκινο σκουφάκι μου. Το σιάχνω βιαστικά. Δεν θέλω να χάνω χρόνο. Θέλω να τρέξω. Προς τα πού όμως; Το ουρλιαχτό συνεχίζεται. Σίγουρα είναι ο κακός ο λύκος που με κυνηγά. Κι αν με πιάσει θα με κάνει μια μπουκιά.

Ωστόσο, αντί ν’ απομακρύνομαι, βαδίζω ολοταχώς προς τα εκεί... Πλησιάζω, κι όσο πλησιάζω η κραυγή μετατρέπεται σε ανθρώπινη λαλιά. Ακούγεται ικετευτική. Αυτό με αλαφιάζει. Δεν ξέρω πώς ν’ αντιδράσω. Πρέπει να προχωρήσω; Ή μήπως θα ήταν φρονιμότερο να γυρίσω πίσω; Πού πίσω όμως; Πλησιάζω...

Ακουμπισμένος σ’ ένα δέντρο, σε στάση αναμονής, ένας ρωμαλέος νέος, με γυμνασμένα μπράτσα, με κατάμαυρα πυκνά μαλλιά, με χείλη καλοσχηματισμένα και κόκκινα σαν φωτιά και βλέμμα που χαμηλώνει παιχνιδιάρικα για να συναντήσει το δικό μου. Παραμένει ακίνητος αλλά το  βλέμμα του συνεχίζει να «ταξιδεύει» από τα μάτια στα χείλια μου. Δεν ανταλλάσσουμε ούτε μισή κουβέντα. Απλά κοιταζόμαστε επίμονα. Δειλά δειλά μου απλώνει το χέρι. Αγγίζει τα ακροδάχτυλα μου με ευλάβεια. Τρέμω... Έπειτα, και με πολύ τακτ, με το ένα χέρι μού αγκαλιάζει απαλά τη μέση. Δεν αντιδρώ, παρά το ότι ο άντρας αυτός μου είναι εντελώς άγνωστος. Ξεθαρρεύει και μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Μου φιλά τα μάτια με μια θέρμη σαν να προσκυνά την Παναγία. Πρέπει ν’ αντιδράσω... Παραμένω όμως υποταγμένη. Μέσα μου σιγοβράζω. Τα χέρια του με χαϊδεύουν τρυφερά και το απαλό άγγιγμα της γλώσσας του στο αυτί μου μου προκαλούν ένα γλυκό ρίγος.

Το αγκάλιασμα του σιγά σιγά γίνεται πιο ζεστό ενώ το χέρι του μετακινείται αργά πάνω στο σώμα μου˙ ένας ανεξήγητος πόθος που αποζητά την ολοκλήρωση. Η λογική μου τον σπρώχνει ελαφρά προς τα πίσω. Το σώμα μου όμως τον τραβά σαν μαγνήτης, ολοένα και περισσότερο. Ζω ένα ερωτικό παραλήρημα. Πώς είναι δυνατόν, εγώ, ένας άνθρωπος με αρχές και ηθικές αξίες ν’ αφήνομαι σ’ αυτό το παιχνίδι; Προς στιγμήν συνέρχομαι. Ανοιγοκλείνω τα μάτια. Στο αντίκρισμα του, πεθαίνω... Χίλιες εικόνες και σκέψεις περνούν πολύ βιαστικά από το μυαλό μου. Ένα μυαλό που απ’ ό,τι φαίνεται, σταματά να λειτουργεί μπροστά στη γοητεία αυτού του άντρα. Δεν είναι δυνατόν όλο αυτό να συμβαίνει σε μένα...

Το ταξίδι συνεχίζεται. Τη μαγεία της στιγμής δεν μπορεί τίποτα να τη διαβάλει. Αφήνομαι...

Η προσποιητή απάθειά μου μετατρέπεται σε φλογισμένο πάθος. Σπίθες πετούν πάνω από τα κεφάλια μας. Η στάση μου τον ενθαρρύνει. Το μέχρι τώρα απαλό αγκάλιασμά του δυναμώνει, γίνεται βίαιο. «Με πονάς», τολμώ να ξεστομίσω. Με κλείνει τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που εμποδίζει κάθε μου κίνηση. Σχεδόν δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω. Αναζητά επίμονα τα χείλη μου. Όμως, ναζιάρικα, διαρκώς του ξεφεύγω. Αυτό που ζω, ξέρω πως είναι παράλογο. Θέλω όμως ν’ απολαύσω την κάθε στιγμή. Τα χείλη του ψιθυρίζουν όμορφα λόγια και οι κινήσεις των χεριών του κινούνται πάνω στο σώμα μου με τέτοια δεξιοτεχνία που με τρελαίνουν. Τον κρατώ όμως σε αναμονή: δεν θέλω αυτή η τόσο μαγική στιγμή να τελειώσει τόσο σύντομα. Μου μιλά για τέχνη και κουλτούρα, τόσο μελωδικά που νομίζω πως από το βάθος ακούω ζωντανή μουσική. Μου περιγράφει ερωτικές σκηνές από πίνακες διάσημων ζωγράφων. Επιτέλους, τι προσπαθεί αυτός ο άνθρωπος να κάνει; Τι γυρεύει από μένα τελικά; Γιατί σίγουρα δεν είναι μόνο η σαρκική ένωση που αποζητά. Ποιος τον έστειλε στον δρόμο μου; Η περιήγηση συνεχίζεται, όπως και το βαλς αυτό… Τα χέρια του ταξιδεύουν πάνω στο σώμα μου και τα χείλη του συνεχίζουν να με ξεναγούν στις σπουδαιότερες πινακοθήκες του κόσμου. Ο πόθος μέσα μου φουντώνει. Τον τραβώ πάνω μου παρακαλώντας αυτό το όνειρο να μην τελειώσει ποτέ. Και τότε σκύβει απαλά και μου σκάζει ένα φιλί στο στόμα...

Ένα ελαφρό σκούντημα στον ώμο από τον φρουρό της πινακοθήκης μ’ επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ανοίγω νωχελικά τα μάτια και εκστασιασμένη αντικρίζω απέναντι μου τον πίνακα του Γκουστάβ Κλιμτ, «Το φιλί». Συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στην πινακοθήκη Μπελβεντέρε της Βιέννης. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς αυτός ο πίνακας, το πιο διάσημο έργο του Κλιμτ και της Αρ Νουβό, με παρέσυρε στα μονοπάτια του ονείρου και με ταξίδεψε μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα σ’ αυτόν τον υπέροχο κόσμο του έρωτα!

Στέλλα Ρωτού (2014)