Αποχαιρετισμός

Μες στ’ Αυγούστου την κάψα έσβησαν τα φώτα.
Οι κουρτίνες για να μην μπαίνει το φως, τραβήχτηκαν.
Η απώλεια σαν αγκάθι τρύπησε τις καρδιές μας.

Το αίμα από την πληγή αναβλύζει νωπό, το σώμα
χάνεται και το βλέμμα μετέωρο προς τον εχθρό είναι.
Φωτιές, παντού. Οι σπίθες τσουρουφλίζουν
τα στάχυα.

(Ψυχή γεμάτη απόγνωση)

Τα δάκρυα στο στόμα: γεύση αλμυρή.
Οι μνήμες. Φίδια ζωντανά, έρποντα,
κάνουν την καρδιά να φρενιάζει.

Αναπάντητα παραμένουν τα λόγια.
Το παράπονο κόβει την ανάσα και η αυλαία
σαράντα δύο χρόνια μετά, πέφτει.

(Σπαραγμός)

Μιαν ηλιόλουστη χειμωνιάτικη ημέρα
ένας τάφος φρεσκοσκαμμένος.
Οι γονείς αγωνιούν να σ’ ανταμώσουν ξανά…
Το ταξίδι ας είναι φωτεινό.

ΣΡ (11/12/2016)