Είναι µια δύναµη που χωράει τα πάντα, που γεννάει τα πάντα. Τα γεννάει, τ’ αγαπάει, και τ’ αφανίζει. Κι αν πούµε: ο Θεός είναι ένας άνεµος ερωτικός που συντρίβει τα κορµιά για να περάσει, κι αναθυμηθούμε πώς πάντα µέσα στο αίµα και στα δάκρυα, ανήλεα εξαφανίζοντας τ’ άτοµα, δουλεύει ο έρωτας, τότε λίγο πιότερο προσεγγίζουμε το φοβερό του το πρόσωπο.

Ο Θεός µου δεν είναι πάνσοφος. Το µυαλό του είναι ένα κουβάρι από φως και σκοτάδι και πολεµάει να το ξετυλίξει µέσα στο λαβύρινθο της σάρκας.

Παραπατάει, ψαχουλεύει. Αγγίζει δεξιά, γυρίζει πίσω• στρέφεται ζερβά, οσμίζεται. Αγωνιά πάνω στο χάος. Σουρτά, μοχτώντας, ψάχνοντας ακαταμέτρητους αιώνες, νιώθει αργά να φωτίζουνται οι λασπεροί γύροι του μυαλού του.

Μπροστά από το βαρύ κατασκότεινο κεφάλι του, με ανείπωντον αγώνα αρχίζει και δημιουργάει μάτια για να δει, αυτιά για ν’ ακούσει.

Ο Θεός μου μάχεται χωρίς καμιά βεβαιότητα. Θα νικήσει; Θα νικηθεί; Τίποτα δεν είναι βέβαιο στο Σύμπαντο, ρίχνεται στο αβέβαιο, παίζει, κάθε στιγμή, τη μοίρα του όλη.

Διαβάζοντας την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη (Εκδ. Καζαντζάκη 2014)