Μετράω τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες  και τις νύχτες, τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια. Μετράω ακατάπαυτα. Η ζωή τρέχει να γλιτώσει από τη μανία μου ενώ εγώ παραμένω  κολλημένος στο καντράν του ρολογιού, στην οθόνη του κινητού, στο ρολόι του υπολογιστή, σε ό,τι μετράει τον χρόνο. Φοβάμαι τις αστραπές και τις βροντές, τις θεομηνίες, φοβάμαι τη μοναξιά, την αβεβαιότητα, την αταξία, το σκοτάδι, τις αρρώστιες, την απώλεια, τον θάνατο. Δεν έχω χρόνο να χαρώ ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα,  να παρακολουθήσω το ταξίδι των σύννεφων, ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα στο δάσος, να χαζέψω το ρυάκι που κυλάει, ν’ ακούσω τον αέρα, να νιώσω τη βροχή να μουσκεύει απαλά το σώμα μου, να αφουγκραστώ τον φλοίσβο των κυμάτων, να μυρίσω τα λουλούδια στον κήπο, να κυνηγήσω πεταλούδες, να ρίξω ψίχουλα για να μαζευτούν τα πουλιά, να παρακολουθήσω τις μέλισσες να μαζεύουν τη γύρη και τα μυρμήγκια να δουλεύουν, να διαβάσω ποίηση, ν’ ακούσω μουσική, να παρακολουθήσω μια ταινία, να ζήσω. Παρακολουθώ το ρολόι που τρέχει και μαζί του παρασέρνει τη ζωή μου.  Κι εγώ, έτσι απλά, δεν προλαβαίνω…

Στέλλα Ρωτού