ό,τι σκέφτομαι

…το θέατρο του παραλόγου συνεχίζει ακάματο τις παραστάσεις. Τα σενάρια είναι ανεξάντλητα και οι επίδοξοι αντικαταστάτες για τον κάθε σκηνοθέτη που πεθαίνει από την υπερκόπωση σχηματίζουν ουρές.

Ακούραστες ράφτρες επιδιορθώνουν τα πολυχρησιμοποιημένα κοστούμια.

Η εικόνα στατική και στα σκηνικά οι αράχνες υφαίνουν συνέχεια χωρίς να τελειώνουν το υφαντό τους.

Τα χρώματα ξασπρίζουν.

Τα χαμόγελα σβήνουν.

Τα μάτια θολώνουν.

Σε βαθύ κόκκινο περιοχές και άνθρωποι…

ΣΡ 15.03.2021