ΠΟΙΗΣΗ - Νεόφυτος Παπαλαζάρου Του έρωτα και της ζωής 2005

ΤΑΞΙΔΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ

Με ταξιδεύεις στον χρόνο
και με γεμίζεις νοσταλγία.
Στα μάτια σου λάμπει
γιομάτο ακόμα το φεγγάρι.
Ο χρόνος δεν κατάφερε
να ρίξει τις πινελιές του
στο πρόσωπό σου.
Έμεινες στο γαλάζιο
τ’ ουρανού το στερέωμα,
του ατόφιου έρωτα την παιδικότητα.
Ο χρόνος μας χάιδευε τα μαλλιά
και μεις ανέμελοι κάναμε σκασιαρχείοτρέχοντας
με το άσπρο πουκάμισο
και το γκρίζο παντελόνι
στις πλατείες και στα πάρκα.
Ο χρόνος ωρίμασε τη γοητεία σου,
δεν αλλοίωσε όμως
το παιδικό σου χαμόγελο.
Άφησε μόνο μια γκρίζα γραμμή
να κάθεται στο πρόσωπό σου.
Μα είναι τόσο μικρή
που μόνο εγώ τη διακρίνω.
Τα χρόνια κυλούν.
Κι’ εγώ επιμένω
να αγγίζω όπως τότε
το ασημένιο φεγγάρι στα μαλλιά σου,
ξαναζώντας
το πρώτο μου ταξίδι.

Νεόφυτος Παπαλαζάρου
Του έρωτα και της ζωής 2005