ΠΟΙΗΣΗ - ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ Χριστόδουλος Καλλίνος Ρέκβιεμ στη νεότητα (@κτίς 2015)

ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ

Οι ενοχές τα βράδια μου κτυπούσαν την πόρτα
μου επέστρεφαν
ό,τι ήθελα να διώξω μακριά.
Ξυπνούσα βράδυ,
στ’ άγρια μεσάνυκτα
πάλευα τον εφιάλτη, εξόρκιζα τις ενοχές.
Τις κυνηγούσα με μανία, κ’ έλεγα «τ’ άλλο βράδυ
θα οπλιστώ γερά
μ’ εφόδια και πανοπλία, κάποτε θα ‘ρθει
η χαριστική βολή
και θριαμβευτής θα επιστρέψω να κοιμηθώ
με πόρτες και παράθυρα ανοικτά».
Τελευταία μου κτυπούν και τους ανοίγω
με το πρώτο κτύπημα,
αφήνω τα παράθυρα ανοικτά
και μπαίνουν.
Τώρα, δεν έρχονται κι ανησυχώ.
Τυχαία, ένα βράδυ, είδα να περνά μια από μακριά.
Έτρεξα… «σας περιμένω. Πότε θα ’ρθείτε;»
Έχουμε αποδεκατιστεί… μου απάντησε,
έχουμε μείνει ελάχιστες
δεν κυνηγούμε τώρα πια τον κάθε τυχόντα.
Ψάχνουμε αυτούς που αξίζει
ψάχνουμε αυτούς που είναι άξιοι
να έχουν ενοχές.

Χριστόδουλος Καλλίνος
Ρέκβιεμ στη νεότητα (@κτίς 2015)