Νικηφόρος Βρεττάκος (Κροκεές Λακωνίας 1 Ιανουαρίου 1912 – Πλουμίτσα 4 Αυγούστου 1991)

Αγαπητέ Νικηφόρε,

πέρασε τόσος καιρός γι' αυτή την ανεπίδοτη επιστολή, που τη φυλάω μισογραμμένη, ακόμη, σε φάκελο με τ' όνομά σου.

Όσο κι αν συνοφρυώνεσαι, στο λέω: Άλλαξαν όλα απ' όταν εσύ έφυγες. Ο κόσμος πάλι πάει ν' αγριέψει, η ειρήνη και η φύση που σημείωνες με πλάγια γράμματα διαρκώς στα χαρτάκια σου ανακατεύονται από αδυναμίες και οικουμενικά μισόλογα, περιέχουν την τρυφή και τη διακωμώδηση της ανθρώπινης αξίας.

Γνώρισες το ψωμί και την καλοσύνη, και καλώς μου απάνταγες ότι αγάπη είναι η κατανόηση του εσωτερικού δράματος. Πού θα βρεις όμως τη δικαίωση δίχως όρια; Γιατί τα κάγκελα, Νικηφόρε μου, συνωθούνται όλο και πιο επιτακτικά τριγύρω μας.

Δεν υπάρχουν "εκλεκτοί". Είναι λιγοστοί οι ημεροδρόμοι του ήλιου για την άμβλυνση του πόνου και του θανάτου, της δικαίωσης και της ελπίδας. Όπως τις παλιές ημέρες με τα όπλα, όταν τριγύρναγες στα διάσελα θολωμένος. Ολόιδιες είναι. Μόνο που τώρα η σιωπή σκοτώνεται από μόνη της…

Πέρασα από την Πλούμιτσα για να στα πω διά ζώσης, να ξεθυμάνω, μα δεν σε βρήκα πουθενά. Τ’ αγριλίδια σου μεγαλώνουν κι άλλο, τα παιδιά έσιαξαν καλά τα καλαντζούκια που κόντευαν να ρημάξουν   ̶ μα τι λεφτά δώσανε  ̶ , ο Αη Γιώργης καθαρίστηκε επιτέλους, τον έβαψαν, κρεμάσανε πάλι την καμπάνα. Και πού να δεις το αλωνάκι: αγνώριστο από τη στρωμένη πέτρα και τους τραγουδιστάδες που απαγκειάζουν στην πεζούλα.

Σε κούρασα με τα πολλά λόγια… Σαν να σε βλέπω, να μου το λες πάλι: Ο αέρας σου είναι φορτωμένος ρυθμούς και γραφές ανεκτέλεστες. Και τα άλλα στοιχεία που διαλλάζονται πάνω σου κάτι παίρνουν κι αυτά από σένα προς πλούτος τους.

Η καρδιά μου πληγωμένη, δεν φαίνεται. Γράφω άτακτους στίχους για να κρύψω την οργή. Τρέχουν τα δάκρυα και το μελάνι στο σημειωματάριο, χωρίς θεό και φίλους.

Εμείς οι ποιητές τον ουρανό πληγώνουμε. Κι ας περιγράφουμε τα μάταια. Σαν τον τζίτζικα που βρίσκει το κλαρί του, κρεμιέται στη σκιά, και λέει, λέει, λέει.

Βασίλης Ρούβαλης

Επιστολές σε Ποιητή 2013