...Παρατηρεί την καμπυλωτή γραμμή εκεί όπου φαίνεται πως η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό. Τα μάτια του τσούζουν. Αμέτρητες φοβίες και ανασφάλειες τριβελίζουν το μυαλό του. Ατίθαση φύση. Αδάμαστος. Ένα μυαλό που λειτουργεί όποτε και όπως θέλει… Δεν τον αφορά εάν συμβιβασμός σημαίνει αμοιβαία υποχώρηση. Εάν κατανόηση είναι η επιείκεια λόγω της αντίληψης της ψυχολογικής κατάστασης, της θέσης ή των προβλημάτων ενός άλλου ανθρώπου. Δεν κόπτεται πως κανόνας είναι οτιδήποτε ρυθμίζει με νόμο ή με συνήθεια τη συμπεριφορά είτε τις σχέσεις των ανθρώπων.  

Βυθισμένος σε ατέλειωτους διαλογισμούς. Προσπαθεί να επιτύχει τη δική του εσωτερική αρμονία και γαλήνη, να βάλει τις σκέψεις του σε μια λογική αλληλουχία. Σκοντάφτει. Χάνεται ανάμεσα στην αλυσίδα, στον ειρμό, στον μίτο, στο νήμα και στη σειρά των λογισμών του. Οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται. Θολώνει. «Νιώθει» το πιστόλι στον κρόταφο.

Σε μερικά δευτερόλεπτα συνέρχεται. Προσπαθεί να ηρεμήσει, ν’ αποβάλει αυτή τη μόνιμη φοβία που τον ταλαιπωρεί ανελέητα. Βρίσκεται κοντά στη θάλασσα που λατρεύει. Ας προσπαθήσει να πάρει όλη τη θετική αύρα της. Εξάλλου, μόνο κοντά της αισθάνεται ασφάλεια. Αυτή έχει πάντα την αγκαλιά της ανοιχτή κι απλόχερα του προσφέρει δύναμη κι ό,τι άλλο της ζητήσει...

Στέλλα Ρωτού

Ατενίζοντας τον ορίζοντα (απόσπασμα) 

Οδός Δημιουργικής Γραφής

εκδόσεις Γραφομηχανή 2015