…Στα κελιά του λαβυρίνθου συναντώ τις στιγμές. Πεθαμένες εκεί βρίσκονται οι στιγμές που με περίμεναν αλλά δεν αξιώθηκα να ζήσω. Ήταν έτοιμες να αποτελέσουν το χαλί του μέλλοντός μου, μα η θεϊκή παρέμβαση που δέχθηκα τις κατατρόπωσε ακαριαία.

Κάποια μέρα, οι περιπλανήσεις μου με οδήγησαν σ’ ένα κελί όπου βρισκόταν μία ξεχωριστή στιγμή ̶ ήταν από τις τελευταίες. Κείτονταν μισοπεθαμένη. Απόρησα. Άρχισα να πιστεύω πως όλες οι στιγμές είχαν γίνει σκόνη. Είχε τη μορφή ενός παλινδρομικού κύματος, το οποίο αιωρούνταν. Έκανα να την αγγίξω, κάηκα, κατέβασα το χέρι μου άμεσα. Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να την ακουμπήσω. Ήταν, όμως, η μόνη, και ίσως η μοναδική, που βρήκα μετά τόσα χρόνια και ήθελα να μου δείξει κάτι. Αδυνατούσα να φανταστώ ότι θα χαθεί αέναα, εξαϋλωμένη. Σύγκλινε συνεχώς προς τα τείχη του λαβυρίνθου˙ ήταν πέτρινα, με αναρριχώμενα φυτά να έχουν περικυκλώσει τις ραβδώσεις τους και να τα κρατούν σφιχτά, μην αφήνοντάς τα να φθαρούν από τον χρόνο.

Δεν είχε όραση, όσφρηση, ακοή, αφή ή γεύση ήταν αισθητικά άδεια˙ ούτε στέρεο σώμα ούτε αέρινο ούτε υγρό. Αποφάσισα μέσα μου, πως μόνο κάτι πνευματικό, που συντελικά και ριζοσπαστικά έπεσε πάνω της, θα μπορούσε να είναι το περίβλημά της...    

Αχιλλέας Τζορμακλιώτης

Κουρσάρος (απόσπασμα) 

Οδός Δημιουργικής Γραφής

εκδόσεις Γραφομηχανή 2015