...Εκεί, στο τέλος του δρόμου, σε μιαν αποστροφή της αναζήτησής μου, αντικρίζω το Café Le Cristal. Μια ορθογώνια κατασκευή από σίδερο και γυαλί, αντανακλά μ’ αυθάδεια τα χρώματα του απόβραδου. Ο ήλιος ξεψυχά απάνω στις μακρόστενες τζαμαρίες του που αντανακλούν την έλευσή μου. Με τις αισθήσεις  μου οξυμένες εισχωρώ στο εσωτερικό του. Κάθε βήμα μετατρέπει τη ραχοκοκαλιά μου σε μίσχο που τρέμει στον άνεμο της προσμονής. Τον αναγνωρίζω. Δεν με κοιτάει μα είμαι βέβαιη. Στέκομαι αμήχανα στο αχνό φως της σάλας, με το βλέμμα μου να χορεύει γύρω του αχόρταγα, σαν νυχτοπεταλούδα που χορεύει γύρω από τις φλόγες, έτοιμη να θυσιάσει τη ζωή της για μία και μόνη στιγμή πάθους. Κάθομαι δίπλα του, σχεδόν τον αγγίζω, νοιώθω τη μυρωδιά του, σχεδόν ακούω την ανάσα του. Δεν μιλά. Γνωρίζει κάθε μου κρυφή σκέψη, έχει διαβάσει κάθε μου πρόθεση.

            Σηκώνεται. Κάτι στο βλέμμα του παιχνιδίζει ελκυστικά σαν υπόσχεση. Έτσι όπως ορθώνει το  μακρύ, μυώδες κορμί  του μέσα στην ομίχλη του κρυφού φωτισμού, μοιάζει σαν  μικρός θεός. Κινείται αποφασιστικά προς την έξοδο. Υπακούω κι ακολουθώ υποταγμένη. Αφήνομαι να με παρασύρει όλο και πιο βαθιά στην περιπλάνηση της ερωτικής προσμονής , ενώ η αγωνία τρυπώνει στο μυαλό μου…

Κατερίνα Παπαδημητρίου

Café Le Cristal (απόσπασμα)

Οδός Δημιουργικής Γραφής

εκδόσεις γραφομηχανή 2015