Συρτάρια…

Ανοιγόκλεινα συρτάρια με μανία.  Αναποδογύριζα τα ντουλάπια, τα ράφια και την αποθήκη. Τίποτα, πουθενά. 

Η ικετευτική ματιά μου προσπαθούσε να διεισδύσει μες τις ματιές των ανθρώπων γύρω μου.  Κάποιες φορές άθελα μου γινόμουνα εκνευριστική.

Τα χρόνια περνούσαν.  Η επιμονή μου εκεί, ατσαλάκωτη.  Τα έπαιρνα όλα πάλι απ’ την αρχή.  Και με την ίδια πάντα σειρά.  Συρτάρια, ντουλάπια, ράφια, αποθήκη.  Ξανά και ξανά.

Σπαταλούσα τον χρόνο μου.  Σπαταλιόμουνα μαζί του κι εγώ.  Μέρα με τη μέρα ένιωθα τον μαρασμό της ψυχής να με βαραίνει.  Τέτοιο πείσμα και τόση μανία πια!

Θα τα παρατήσω, αποφάσιζα.  Τέλος!

Οι σκοτεινές νύχτες διαδέχονταν η μια την άλλη τις γκρίζες μέρες.  Οι δείκτες του ρολογιού κτυπούσαν ακατάπαυστα στον ίδιο  πάντα εκνευριστικό ρυθμό.

Απόκαμνα και τα παρατούσα για λίγο...

Και πάλι απ’ την αρχή.

Συρτάρια, ντουλάπια, ράφια, αποθήκη.  Ακόμα και κάτω από το κρεβάτι έψαχνα.  Κάθε φορά κάποια καινούρια ρούχα μέσα στο ντουλάπι, καινούρια βιβλία στα ράφια, παλιατσαρίες στην αποθήκη, σκόνη κάτω από το κρεβάτι ή ακόμα και σκόρπιες τρίχες του σκύλου.

Απογοητευμένη και κουρασμένη παραιτήθηκα εικάζοντας πως χάθηκε για πάντα, πως ίσως πετάχτηκε κατά λάθος στα σκουπίδια.  Αφέθηκα εντελώς χωρίς ίχνος ελπίδας.

Και τότε, εντελώς απρόσμενα, την βρήκα στρογγυλοκαθισμένη μέσα μου βαθιά, περιμένοντάς με να με οδηγήσει σε μαγικά μονοπάτια.

ΣΡ