...Ντριν, ντριν, ντριν… Ο εκνευριστικός ήχος από το ξυπνητήρι. Γύρισε απότομα το χέρι του, το άρπαξε και το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα. Γύρισε από την άλλη πλευρά και συνέχισε τον ύπνο του…

Τελικά μέσ’ απ’ αυτό το απραγματοποίητο ταξίδι κατάλαβα τη περιορισμένη διάρκεια του.  Είδα μές’ από τη σήραγγα τον χρόνο μου να τρέχει ολοταχώς προς την άλλη άκρη. Για κάποια στιγμή πανικοβλήθηκα. Το ξεπέρασα γρήγορα. Αποφάσισα μέχρι να φτάσω εκεί να κάνω τη διαδρομή όσο πιο όμορφη γίνεται. Κάθε στιγμή μου είναι μοναδική όπως είμαι κι εγώ. Μοναδικός είσαι κι εσύ. Μοναδική είναι κι η κοπέλα που κάθεται απέναντί μας. Δεν θ’ αφήσω ποτέ πια ευκαιρίες να χαθούν σήμερα, περιμένοντας κάτι μεγαλύτερο αύριο. Θα γελώ δυνατά, θα μιλώ, θα φωνάζω εάν έτσι νιώθω. Δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα πεις ή τι θα σκεφτείς εσύ για μένα. Θέλω πρώτ’ απ’ όλα να ικανοποιήσω τις δικές μου επιθυμίες. Βάζω σαν προτεραιότητα τον εαυτό μου. Το ταξίδι είναι πολύ σύντομο για να το σπαταλώ.

Τελικά, όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται ότι το ταξίδι δεν διαρκεί για πάντα. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται έγκαιρα και ομορφαίνουν τη διαδρομή όπως ο ήρωάς μας. Κάποιοι άλλοι πάντοτε αναβάλλουν για αύριο επειδή νομίζουν πως το τέρμα ακόμη είναι πολύ μακριά. Ο καθένας, όπως σκέφτεται. Διαλέγετε και παίρνετε… 

ΣΡ

(απόσπασμα από το διήγημα "Ξυριστικά και μπατονέτες")