Δαγκώνω τα χείλη μέχρι να νιώσω το αίμα στο στόμα μου.

Στ’ αυτιά μου αντηχεί ο ήχος μιας χαμένης φυσαρμόνικας.

Ακούω μουσική, διαβάζω στίχους, κοιτάζω φωτογραφίες.

Όλα είναι ίδια. Όλα είναι θάλασσα.

Ήχοι, ανάσες, προσμονή, υπομονή, υπόσχεση, απαντοχή.

Η εσωτερική ανάγκη για παρηγοριά.

ΣΡ (09/06/2021)