...Στέκεται κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. Κοιτάζει μια προς τον νότο και μια προς τον βορρά. Μια ουράνια αρμονία κατευνάζει τα πάθη. Μειώνει την ένταση. Δύο περιστέρια κάνουν αστραπιαίους κύκλους πάνω από το κεφάλι του και περνούν βιαστικά απέναντι. Κανείς δεν τους ζητά διαβατήριο. Ο απαίσιος θόρυβος της σφραγίδας δεν ακούγεται πια. Πέθανε. Επιθυμεί διακαώς να στείλει ένα μήνυμα απέναντι. Με μια σπασμωδική κίνηση προσπαθεί να γραπώσει το ένα περιστέρι από το πόδι. Τελευταία στιγμή του ξεφεύγει. Κανείς δεν μπορεί να το εγκλωβίσει. Είν’ ελεύθερο. Αυτό το παιγνίδι συνεχίζεται κι απ’ ό,τι φαίνεται θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Ο ίδιος είν’ υποχρεωμένος να το παίζει απ’ όταν ήταν παιδί. Ωστόσο, κι ο παππούς του το ίδιο παιγνίδι έπαιζε απ’ όταν ήταν νέος. Παίζοντας αυτό το μακάβριο παιγνίδι τόσα χρόνια, έχουν πια ασπρίσει τα μαλλιά του. Κι όχι μόνον έχουν ασπρίσει όπως το χιόνι, αραίωσαν κιόλας τόσο πολύ που φαίνεται η γυαλάδα του δέρματός του. Ξάφνου, νιώθει αποκαμωμένος. Παλεύει για την ανατροπή του ισχύοντος καθεστώτος. Προσπαθεί να ενώσει τις ρωγμές. Ρόζιασαν οι χούφτες του. Η καρδιά του στάζει αίμα. Ένα βαθύ κατακόκκινο ρυάκι. Το βλέπει να κατευθύνεται ορμητικά προς το  μέρος του κατεβαίνοντας την κορφή του βουνού...

Σ.Ρ.

(απόσπασμα από το διήγημα "Η πράσινη γραμμή")