Διαβάζοντας Ελένη Λαδιά

Η Φερέοικη

• ·       Όταν τελειώνω ένα βιβλίο με κυριεύει μια ταραχή. Δεν άγχομαι για την πορεία του             βιβλίου αλλά για το κενό που δημιουργείται στην ψυχή μου.
• ·      Δημιουργός χωρίς δημιούργημα δεν λέγεται δημιουργός, ούτε το δημιούργημα χωρίς τον δημιουργό λέγεται δημιούργημα.
• ·        Κι όσο ιδιότυπος και να είναι ο κάθε πόνος, όσο ατομικός, μην ξεχνάς πως κρηπιδώνεται σε πανανθρώπινα αισθήματα, σε προγονικές μνήμες, στα κύτταρα της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και βρίσκεται πάντοτε μια θεραπεία.
• ·       Φαίνεται πως ο έρωτας δεν μεταμορφώνει τους ανθρώπους, απλώς τους μετασχηματίζει, όσο διαρκεί, για να μπορούν να συμπορεύονται.
• ·        Στον ίδιο άνθρωπο συνυπάρχουν το παράλληλο σύμπαν και οι διαδοχικοί κόσμοι.
• ·        Κυνηγώντας το απόλυτο, επιλέγεις τη μοναξιά σου.
• ·        Η υπομονή είναι το πεπρωμένο μας.
• ·        Ο άνθρωπος κουβαλά το πεπρωμένο του όπως τα φερέοικα ζώα το όστρακό τους.

Στο τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά αποσυμπλέκονται τα πλέον δύσβατα και τα πλέον καίρια νήματα της ανθρώπινης ύπαρξης: το νόημα του θανάτου, το νόημα της ανάστασης, ο κατευνασμός του πένθους. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)