...Ένας αέναος κύκλος πλέκει το κουκούλι με ανυπέρβλητη επιδεξιότητα. Ο νεαρός μεταξοσκώληκας τρέφεται αποκλειστικά από αίμα· της ψυχής το αίμα. Τεράστια μεταλλικά χέρια απλώνονται μπροστά του. Σαν δαγκάνες του αστακού προσπαθούν να τον εγκλωβίσουν. Τα σπρώχνει προς τα πίσω. Όσο αυτός αντιστέκεται τόσο αυτά δυναμώνουν. Ξεπερνούν τα όρια της αντοχής του. Το όνειρο της χθεσινής νύχτας μπλέκεται μ’ εκείνο της αυριανής κι έπειτα επαναλαμβάνεται απόψε. Κυνηγημένος μέσα σ’ ένα φιδωτό μονοπάτι που όσο το περπατάει μακραίνει. Περπατάει, περπατάει κι όλο περπατάει. Αποκαμωμένος κάθεται σ’ ένα τσουβάλι να ξαποστάσει. Διαμιάς αμέτρητα φίδια ξεπετάγονται και τον ζώνουν. Από το στόμα τους ξεπηδάει φωτιά. Κατακόκκινες  φλόγες αγκαλιάζουν ασφυχτικά το κορμί του. Ψάχνει τα χέρια για να προφυλάξει το σώμα. Δεν υπάρχουν πουθενά πάνω στο σώμα του. Τ’ αντικρίζει απέναντι, ενσωματωμένα με τις δαγκάνες. Κοιτάζει όσο πιο πέρα μπορεί· τέρμα δεν υπάρχει...

Σ.Ρ.

(απόσπασμα από το διήγημα "Ουράνιο Τόξο")