Η ΑΝΑΔΥΣΗ.

Η ώρα-αποκάλυψη.

Το νήμα της επιστροφής.

Πατρίδα ετούτη η θάλασσα.

Εμβόλιμος ο ήχος, προγονικός.

Πώς θα καλυφθεί ο πάταγος; …η σιγή πόσο μακάρια;

…η ταυτότητα και το μέλλον;

Μονάχα η ποίηση

δικαιούται το πέρασμα για τις λίγες αλήθειες  ̶

Να μην συντριβεί το έρμα, να μην ξηρανθεί το πνεύμα.

Στην πρώτη βραδινή καμπάνα η γέννηση,

το προοίμιο της αναστροφής.

Οι ύμνοι καθαρτήριοι, εκ των έσω ξεπηδούν,

παίρνουν τη μορφή σύντομων προσώπων.

Το αιώνιο εκρήγνυται,

ο κόσμος αμαρτάνει για τη διάνοια,

μαζί και η γραφή· απόλαυση της αγιότητας,

κίνητρο σόφισμα παραλογή

Οι εποχές πλησιάζουν δίχως τροχό,

αναμετριούνται.

Τα σύμβολα ακούγονται: για τα πρωτεία,

τις καταδίκες, τους στασιαστές.

Το σώμα καταδιώκουν πάλι, στήνουν γέφυρες

στα πράγματα.

Η διαφάνεια δεν είναι γαλήνη.

Στα χέρια οι καθρέφτες και η λογική.

Τα βάθη δεν αποσπούν το βλέμμα,

κατακλύζουν τη συνείδηση.

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

Ψελλίζω τον κόπο, τον αμφίβολο τρόπο, το έθος.

Ατελής κι αιώνιος, φερέφωνος γίνομαι.

Απερίγραπτο το θαύμα στα τοιχώματα:

μια Ρώμη, δίπλα ο κύκνος, το ποτέ νυφικό, τα σταφύλια.

Κατανοώ τις αντωνυμίες μέσα στη νύχτα.

(Τιτιβίσματα από κίχλες και φωταψίες).

Την ενοχή περιφέρω, τη στοργή αναπολώ.

Καθηλώνομαι. Είμαι ο  Άνθρωπος.

Το διεσταλμένο σκοτεινό σημάδι αναπηδάει.

 Οι φωτεινές συστοιχίες είναι το άνυσμα.

Εδώ στο τέρμα, η ορμή, η παραίνεση, η αγγελία.

Μονολογώ.

«Άλφα του υπάρχοντος και ωμέγα της βεβαιότητας».