Διαβάζοντας Έλλη Αλεξίου

Λούμπεν

• ·         Ο προορισμός του κοριτσιού είναι το δίχως άλλο, να βρίσκει έναν σύντροφο και να παντρεύεται. …καλός, κακός, κείνος ο άνθρωπος, που θα του τον έχει γραμμένο η μοίρα, κείνος είναι ο μοναδικός στον κόσμο, που θα του δώσει κι όση χαρά κι όση καλοπέραση του ’ναι γραμμένη, να περάσει σε τούτη τη ζωή. Άμα ο άνθρωπος σου κλείσει τα μάτια του, ό μη γένοιτο, και σ’ αφήσει πίσω του, σ’ ό,τι καλά χέρια κι αν πέσεις, μ’ ό,τι καλούς ανθρώπους κι αν βρεθείς, παντού βάρος θα λογαριάζεσαι. Σκουπίδι θα γίνεσαι, να σε πατούν, βάρος θα σε λογαριάζουνε… Πάντα θ’ αναθιβάνεις τον άνθρωπό σου, και θα χύνεις μαύρο δάκρυ.
• ·         …κι η ζήλια, αν βρει καρδιά μέσα της, θα τη βάλει να χτυπά… αν βρει κοιμισμένη αγάπη, θα την ξυπνήσει.
• ·         …ο γάμος είναι ένα σακί γεμάτο σκορπιούς, φίδια κι άλλα ερπετά σιχαμερά, φαρμακερά… Βάζεις το χέρι σου μέσα κι ό,τι πιάσεις. Το συνηθισμένο είναι  να τραβήξεις κατιτίς φαρμακερό: Μόνο αν έχει το βουνό την τύχη, θα πετύχει το χέρι σου με την πρώτη, το μοναδικό μυρωδάτο μπουμπούκι, που βρίσκεται ανακατεμένο με τόσα μιαρά! Σ’ ολόκληρο το σακί!...
• ·         Οι άνθρωποι, μόλις γεννηθούνε άντρες και γυναίκες, ζούνε πάνω στη λεμονιά του Θεού. Γίνονται ανθοί της λεμονιάς. Μα άλλους ανθούς τους κρατάει η λεμονιά και τους δένει, κι άλλους τους πετάει…
• ·         Τον καημό δεν τόνε δείχνει κανείς με τα ρούχα που θα φορέσει. Τον έχει κρυμμένο μέσα του.
• ·         …η ζωή είναι μια άδεια. Αν αυτή η σκέψη καταφέρεις και σου γίνει έμμονη ιδέα, θα σωθείς. Θα δεις αμέσως τη ζωή διαφορετικά. Ως ένα αγαθό που σου δόθηκε για να το γλεντήσεις, να το εκμεταλλευτείς. Εγώ χαίρομαι τη ζωή μου με τέχνη. Δε βιάζουμε. Κανένας δε με κυνηγάει. Ξέρω που η άδεια μου θα τελειώσει μαζί με τη ζωή μου. Μα θ’ αργήσει.
• ·         Η ομορφιά είναι καλή κι ωφελεί αυτόν που την έχει.
• ·    Αν υπήρχανε αχτίνες να παίρνουνε σε πλάκες τα βάσανα της ψυχής, ποιος ξέρει τι ατελείωτες ποικιλίες θα παρουσίασαν.

Το μυθιστόρημα της Έλλης Αλεξίου αποκαλύπτει ήθη και νοοτροπίες μιας άλλης εποχής. Υπενθυμίζει τα διαχρονικά αδιέξοδα των ανθρώπων που προσπαθούν να χτίσουν την ύπαρξη τους στα ερείπια των κοινωνικών αντιφάσεων και καταδεικνύει εντέλει ως αριστουργηματική ψυχογραφία την τραγική διαδρομή του ανθρώπου προς την καταρράκωση και τη μοναξιά. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)